Gisteren even zitten googlen toen de rest al lag te slapen daar werd ik niet vrolijker van,je probeert succesverhalen met leverkanker te zoeken maar die zijn er niet,wel is botkanker goed te remmen. Dan ineens is daar weer die angst voor wat er komen gaat,je staat dan naast die bedjes met die heerlijke meiden rustig slapend,en dan bevliegt mijn de toekomst voor hun voor Eef en voor mijn maar ik moet volhouden en vertrouwen dat de arsten er alles aan doen om mijn zo lang mogelijk bij mijn gezinnetje te houden,God vraag ik mijn te dragen door die proces om mijn ook zijn kracht te geven in die moeilijke proces.En zelf geef ik voorlopig nog niet op in dit oneerlijke gevecht,ik wil ze nog heel lang vast houden en knuffelen en er zijn als ze me nodig hebben.Een veilig thuis geven,zo bewust gekozen voor hun,zo oneerlijk voor ze.Dat is nog mijn grooste verdriet in dit hele ziekteproces.
Morgen startte we weer met bloedafname en op naar kuur vier.