Na een weekend met natuurlijk mooie momenten,Bas in bad gedaan zaterdag,het zoontje van mijn collega Ans,met de avond daarvoor het korenfestival waar we aan mee deden met het kerkkoor,leuk mooi om andere eens te horen,wel hellaas houten billen gekregen.
Zaterdag in de middag kwam de familie uit Lievelde waar wij mee naar china reizen alvast beetje vooruit dromen en hopen naar wat er komen gaat.Gezellig eten met elkaar.
Zondag met Lianne naar de stad om kleding te kopen heerlijk wat wordt ze groot,we hebben zelf nagellak gekocht .Wat is het toch mooi ook mijn kleine meisje puber te zien worden,Stoer maar toch al meer meisjesachtig.Het weekend is snel gegaan met toch wel een vervelende arm en waren er ook momenten van moeheid maar vind deze m nog heel moeilijk om mee te dealen.
Vanochtend 4 uur op de afdeling geholpen en bezoek arbo arts welke mijn aan het denken heeft gezet en ik ook moet gaan denken naar wat er komen gaat, hoe verder met mijn werk eigenlijk wil ik er niet aan denken maar moet ook de waarheid onder ogen zien maar dat heeft nog even tijd nodig om dit weer een plaatsje te moeten geven , wat inleveren valt niet mee!!!!
Het blijft een rot ziekte uiteindelijk wordt alles van je afgepakt door die sluipmoordenaar kon ik hem maar verbannen uit mijn lijf maar weet dat dat nooit meer kan en soms baal ik daar nog zo enorm van.
Maar probeer steeds lichtpuntjes te blijven zien, van mijn kanjers in de liefde die ik van hun krijg en de mooie dingen die komen gaan en zij mijn geven.Hoop en geloof dat hij mijn blijft dragen als het moeilijk is en als de stenen scherp zijn ik eroverheen durf en kan.Voor juist hun ,van wie ik zoveel hou. en nog dichtbij wil blijven.
Wat een verhaal weer als ik het zo lees maar uit mijn hart opgeschreven dus laat het staan zoals het staat.
Lieve meis,
BeantwoordenVerwijderenGoed dat je het zo geschreven hebt, je weet van mij, dat ik graag weet hoe het met jou gaat.
Naar ankers zoeken en vasthouden is het moeilijkste wat er is, maar o zo nodig, om je aan vast te houden.
En lieve meis, ik hoop dat jij jouw ankers nog heel lang vast mag houden. En dan zeker de allerbelangrijkste jouw kanjers.
Over al het andere moet je maar eens heel goed nadenken, want dat is ook niet makkelijk om dat los te laten, of minder te verankeren.
Het is niet makkelijk.
Goed dat nu eerst de mooie reis er aan gaat komen, leef er naar toe en maak er iets moois van.
Veel liefs meis.
Marjolijn.
Lieve Monique
BeantwoordenVerwijderenHoop zo van harte dat je de reis mag maken van je dromen . Met je kanjers en je man . Ik ben ervan overtuigd dat hoop ,geloof en liefde wonderen kan verichten. Een ding is zeker je kanjers hebben een moeder waar ze trots op kunnen zijn . Liefs en heel veel sterkte t. thea en o martien
Lieverd,
BeantwoordenVerwijderenDit is een verhaal recht uit je hart!
Zo is de realiteit en die is "bikkelhard".
Op deze moeilijke weg word je begeleid door een ieder die je lief is.
Ik heb bewondering voor hoe je het doet Monique!
Dikke kus
Monic
Hallo moniekie,
BeantwoordenVerwijderenIk kan me voorstellen dat er vanalles door je koppie gaat,maar soms moet je `t ene loslaten om je vast te bijten in `t andere,maar de keuze maken ,dat is weer wat anders,volg je hart en geniet ondertussen van het dromen en bijna realiseren van een hartewens..... Els