even een krabbel tussendoor

Ik dacht even rustig ochtendje te plannen,maar met de schoendoosactie regelen werd het ineens anders,ik moest nog even een keer 10 min. gesprek met de juf,van Lianne en de meester van Milou plannen,Juf van Lianne nam even de tijd en vroeg of Lianne der verhaal van vrijdag middag had verteld,neen dus voelde ik me al rot over,.Ze was dus door het lint gegaan was heel boos geweest had heel veel woorden gezegd wat niet de bedoeling is en ging met haar jas aan de school uit ,de juf is natuurlijk achter haar aan gegaan en haar gerust gesteld,Dit is het meest pijnklijke aan kanker hebben dat je kinderen verdriet hebben,ze zei ze weten niet hoe moeilijk ik het heb thuis en ze had ook nog een tegenvallende suprise gehad,daar was ik ook met mee gegaan en ook gezegd dat het niet leuk is als een vriendin een doos met krantenknipsels maakt en dan ook nog het gedicht vergeet.Jullie snappen dat dat vrijdag middag niet allen haar hartje zeer doet maar ook mijn moederhart ik was in staat om die ouders te bellen maar heb me beheerst,want uit eindelijk is de pijn al veroorzaakt het einige was dat ik aan Lianne kon laten voelen dat ik het ook zeer vond doen.Ze houd zich zo groot eigenlijk al een heel tijd,toen ze thuis kwam zei ze ,het geeft niet mam waarop ik zei ,dat het wel geeft.
Volgens de meester doet Milou het heel goed ondanks de situatie thuis maar stille wateren hebben diepe gronden dus die hou ik ook in de gaten.
Gelukkig belde Asline en hadden we een lijntje waardoor ik even mijn moeder hart kon delen,ik wilde dit ook met jullie delen want er zijn om mijn meiden dat de meeste emoties in mijn lijf veroorzaken, de pijn is zo vervelend en voel me dan zo machteloos en boos over wat hun moet overkomen.Geeft me ook de vechtlust het moet gaan lukken.
Ze komen zo boterham eten dus tranen weg en op naar vanmiddag de derde chemo het moet gewoon gaan lukken het remmmen van die klote cellen,sorry!