super pech

Dat was me even een ander weekend dan we hadden verwacht.Vrijdagmiddag gingen de dames schaatsen met school,ging daar kijken,en heb nog even geholpen met chocolademelk delen,ik dacht ga alvast eerder nar huis voor de meiden van ijs af kwamen eigenlijk om moeilijkheden te voor komen,want ze willen dan allebei mee op de fiets
Liep naar mijn fiets en op het moment dat k het fototoestel van mijn nek af wilde halen,lag ik op de grond,glee uit en smaakte op de grond .het voelde niet goed,de mensen die me wilde helpen even gevraagt te wachtten toen hebben ze me omhoog geholpen,pijnlijk maar het ging.
iemand vroeg of ik even bij haar in huis wilde bij komen want ik was erg geschrokken ben zo voorzichtig maar nu toch gevallen!
Ik wilde eigenlijk gewoon naar huis en nam een stap naar mijn fiets,dat ging dus niet er kwam een enorme pijn scheut door mijn been,mijn linker niet het been waar ik op gevallen was deed even niets.Ik raakte en soort in paniek,nee niet iets gebroken jullie weten ook dat als je uitzaaiengen in je botten heb dat niet gunstig is en de genezing lang kan duren,
Iemand was zo lief om mijn direct naar de huisarts te brengen,wat heb ik toch lieve dorpsgenoten allemaal even bereid mijn te helpen in de auto de meiden opvangen en Lianne met mijn fiets naar huis te laten gaan.
Bij de huiast een hel toer om binnen te komen die trapjes waren niet handig,uiteindelijk met hulp van coleega van Eef die daar aan het werk was zat ik in de wachtkamer,de dokte bekeek alles maar kon het niet echt zeggen was bang dat er een zenuw klem zou zittenen wilde dat ik per ambulance naar het ziekenhuis verder moest,werd gebeld en na ruim drie kwatier werd ik opgehaald,inmiddels was EEf ook bij de dokter en ging alvast wat spullen halen en de meisjes bij iemand gebracht,dat bedoel ik met fijne dorpsgenoten en moeders van vriendinnetjes van de meisjes.
In het ziekenhuis enorm druk wat wil je werd na de foto in de gang geparkeerd waar ook toevallig dr,Bos de oncoloog die dienst had langs kwam.Ik zei nog pakeer me maar op de tweede maar zat even in het verkeerde gebouw om bij mijn colleges geplaats te worden.
Het duurde allemaal enorm lang nogmaals foto's en besloten een nachtje te blijven zag het niet zitten om in en uit de auto te gaan alle bewegingen deden pijn.conclusie was er niet gebroken volgende ochtend zou iemand anders de foto's nog even bekijken.Een nachtje op observatiekamer,werd dar prima verzorgt voelde me net een kraamfrouw met uit bed stappen en lopen met een bekken symfioiyse,maar conclusie was zaterdag een spieren kwestie gescheurt of geraffeld,mocht blijven maar dan tob ik liever thuis in mijn eiegen omgeving,Nou tobben is het zeker gelukkig heb ik een geweldige mantelzorger ,EEf heeft het er heel druk mee en samen verzinnen we heel wat handigheidjes,zo loop ik met de rolator van mijn schoonvader,en kan eigenlijk heel weinig.
Ondanks tobben vind ik het fijn om thuis te zijn bij mijn mannetje en meiden al kan ik nu niet voor ze zorgen maar er alleen maar zijn.
Vanochtend telefoon van chirurgie,de rontgeoloog had de foto's nogmaals bekeken van het weekend conclusie scheurtje in mijn schaambeen,over het hoofd gezien,door vele mensen denk ik alleen de eerst man die de foto maakte zei tegen Eef dat hij daar wat zag,hij kan beter arts worden.
Een heel verhaal ga nu stoppen want moet van deze stoel af ander lukt dat niet meer,jullie horen nog van mijn het is tobben maar zoals gewoon;lijk geen weg meer terug en echt pech en er zijn erger dingen dat weten we wel dus ga ik door met tobben.Weer mijn gras weggemaaid om te gaan werken,lijkt wel of het niet meer mag?